Alfred Izydor Römer ur. 16 kwietnia 1832 w Wilnie, zm. 24 stycznia 1897 we wsi Karolinowo, rejon postawski, obwód witebski – polski malarz, rzeźbiarz, medalier, historyk sztuki, etnograf, uczestnik Powstania Styczniowego. Pochodził z rodu Römerów, przybyłego w XV wieku z Saksonii i osiadłego na dzisiejszej Białorusi. Był synem powstańca listopadowego Edwarda Jana Römera, wnukiem prezydenta Wilna Michała Römera. Studiował prawo na Uniwersytecie Wileńskim, uczył się malarstwa prywatnie u Kanutego Rusieckiego, kontynuował naukę w Paryżu u Antoniego Oleszczyńskiego. Po powrocie publikował swoje rysunki i grafiki w czasopiśmie „Kłosy”. Uczestniczył w Powstaniu Styczniowym, został uwięziony w Twierdzy Dyneburskiej. Po zwolnieniu z więzienia sprzedał swój majątek i wyjechał do Monachium, by studiować malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Alfreda von Ramberga i Ludwiga von Hagn. Następnie wyjechał do Włoch, gdzie utrzymywał się z malarstwa portretowego i pejzażowego. Uczestniczył w wystawach malarstwa w Monachium, Paryżu i Krakowie. W połowie lat siedemdziesiątych powrócił na Wileńszczyznę, od roku 1874 mieszkał w majątku Karolinowo, należącym do jego małżonki hrabiny Wandy Sulistrowskiej (1853-1897). Tam napisał monografię o wyrobie pasów słuckich, zajął się też badaniami etnograficznymi. Zgromadził kolekcję dawnych dokumentów, które później przekazał do muzeum krakowskiego . W roku 1884 zamieszkał w Krakowie. Zmarł w Karolinowie, został pochowany w kościele Najświętszej Marii Panny w Trokach.